Καλωσορισατε στο SensedPlace Blog!

Το SensedPlace προέρχεται από μια γενικότερη ιδέα για τη δημιουργία ενός χώρου και δικτύου παρουσίασης και ανταλλαγής ιδεών κοινωνικο-πολιτιστικού χαρακτήρα. Μέρος αυτής της ιδέας είναι και το Blog στο οποίο βρίσκεστε όπου δημοσιεύουμε σκέψεις, άρθρα, σχόλια, ιδέες, ανταποκρίσεις, παρουσιάσεις και πληροφορίες από τον ευρύτερο κοινωνικό και πολιτιστικό χώρο του δικού μας, αλλά ίσως και του δικού σας, κόσμου...



21.4.09

όλα τριγύρω αλλάζουνε...

Αναδημοσίευση από την TVXS.gr - http://www.tvxs.gr/v9978

Τους τελευταίους μήνες της χούντας θυμίζει το σημερινό κλίμα στην Ελλάδα

Μοιάζει παράδοξο,αλλά η σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα θυμίζει τους τελευταίους μήνες πριν την κατάρρευση της απριλιανής δικτατορίας....Ο Στέλιος Κούλογλου για την 42η επέτειο από την εγκαθίδρυση της δικτατορίας.

Μοιάζει παράδοξο,αλλά η σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα θυμίζει τους τελευταίους μήνες πριν την κατάρρευση της απριλιανής δικτατορίας. Δεν ακοπεύω φυσικά να συγκρίνω την χούντα του Ιωαννίδη και την κυβέρνηση Καραμανλή: η πρώτη στήριζε την εξουσία της στα τανκ, η δεύτερη έχει εκλεγεί από τον ελληνικό λαό.

Θα ήταν εξ ίσου άδικη η όποια σύγκριση με την σημερινή δημοκρατία μας που παρ ότι ανάπηρη προστατεύει το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης: αρκεί μια ματιά στα ντοκιμαντέρ του Tvxs για την δικτατορία, για να καταλάβει κανείς ότι την εποχή εκείνη κατέληγες στην φυλακή και την εξορία επειδή τραγουδούσες Θεοδωράκη ή έλεγες στους φίλους σου ένα ανέκδοτο για τον Παττακό.

Η καταπίεση ήταν ιδιαίτερα έντονη στην διάρκεια της χούντας του Ιωαννίδη, ο οποίος ανέτρεψε με ένα «παλατιανό πραξικόπημα» τον Γ.Παπαδόπουλο μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973.Ενα μήνα πριν και εδώ αρχίζουν οι ομοιότητες- είχε ξεσπάσει διεθνώς οικονομική κρίση, εξ αιτίας της αλματώδους αύξησης της τιμής του πετρελαίου. Τις επιπτώσεις της κρίσης στην Ελλάδα καλείτο να διαχειριστεί η κυβέρνηση Ανδρουτσόπουλου, ίσως η πιο αναξιόπιστη και ανίκανη κυβέρνηση που γνώρισε η χώρα μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι επιδόσεις της ήταν ανάλογες με αυτές της σημερινής κυβέρνησης, της χειρότερης κατα γενική ομολογία από το 1974 και μετά.

Επρόκειτο και τότε για εποχή σκανδαλολογίας, καθώς ένας από τους στενούς συνεργάτες του Παπαδόπουλου παραπέμφθηκε σε δίκη για το περίφημο σκάνδαλο με τα κρέατα, Από τους πρωτεργάτες του πραξικοπήματος τον Απρίλιο του 1967 , ο Μπαλόπουλος είχε διακριθεί για τις διεφθαρμένες πρακτικές του τόσο ως επικεφαλής του ΕΟΤ όσο και ως υπουργός Εμπορίου όταν και αποφάσισε να εισάγει,φυσικά με το αζημίωτο , σάπια κρέατα από την Ν. Αφρική τα οποία διοχέτευσε στην εγχώρια κατανάλωση. Ο Ιωαννίδης χρησημοποιούσε το σκάνδαλο Μπαλόπουλου για να χτυπήσει το καθεστώς Παπαδόπουλου.

Δεν είναι όμως ούτε τα σκάνδαλο, ούτε η κυβερνητική ανικανότητα ούτε η σοβαρή διεθνής οικονομικη κρίση που κάνουν τόσο έντονες τις ομοιότητες ανάμεσα σε δύο τόσο ξεχωριστές εποχές. Είναι η έλλειψη ελπίδας: αντίθετα με τον πρώτο καιρό μετά την 21η Απριλίου(όταν υπήρχε ελπίδα ότι η χούντα δεν θα κρατήσει πολύ) ή τα επόμενα χρόνια που ξεκίνησε το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα, η συντριβή του Πολυτεχνείου είχε δημιουργήσει μια γκρίζα,σχεδόν καταθλιπτική ατμόσφαιρα.

Ηταν διάχυτη η αίσθηση ότι υπήρχε κάτι πολύ αρρωστημένο μέσα στην εξουσία , στο ΕΑΤ-ΕΣΑ (στρατιωτική αστυνομία του Ιωαννίδη) τότε στο Μέγαρο Μαξίμου σήμερα. Οτι στην ημερήσια διάταξη είχε τεθεί το θέμα της αλλαγής του καθεστώτος, χωρίς να διαφαίνεται πως θα επιλυθεί.

Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή. Ο Ιωαννίδης και το καθεστώς της εφταετίας κατέρρευσαν αφού παρέδωσαν την Κύπρο. Από τον Κ.Καραμανλή και τον Α. Παπανδρέου ως τον Κ. Μητσοτάκη, στο πολιτικό παιχνιδι και την εξουσία επανήλθαν όλοι αυτοί που με την δράση τους είχαν συμβάλλει στην πολιτική κρίση η οποία είχε επιτρέψει σε μια χούφτα παρανοικών, ανίκανων αξιωματικών να σφετεριστουν την εξουσία, ακριβώς 42 χρόνια πριν.

Το νέο αλλά συγχρόνως παλιό προσωπικό εγκαθίδρυσε το καθεστώς της μεταπολίτευσης. Ενα σύστημα που αποτελούσε φυσικά πρόοδο σε σχέση με την δικτατορία, αλλά έχει φτάσει στα όρια του και κλυδωνίζεται σήμερα. Αν το σημερινό κλίμα μοιάζει με αυτό που επικρατούσε τους τελευταίους μήνες της είναι επειδή δεν βρισκόμαστε μπροστά σε απλή αλλαγή κυβέρνησης αλλά μπροστά σε ανάγκες για πολύ βαθύτερς τομές, σε αλλαγή καθεστώτος.

7.4.09

στο καλό Σταμάτη…

Όταν έφυγε ο Νικόλας Άσιμος ήμουνα πολύ μικρός. 3-4 χρόνια αργότερα, όταν άκουσα για πρώτη φορά τα τραγούδια του και γοητεύτηκα από την προσωπικότητα, το λόγο, τους στίχους, τις ερμηνείες του, έψαχνα μανιασμένα να βρω τις κασέτες και τους δίσκους του, τα γραπτά του και πληροφορίες από τη ζωή του. Αυτή η συνήθεια με έβαλε σε μια γενικότερη αναζήτηση, άγνωστων (ειδικά στην επαρχία όπου ζούσα) και φευγάτων τραγουδοποιών της εποχής. Ένας από αυτούς ήταν ο Σταμάτης Μεσημέρης τον οποίο πρωτοάκουσα μέσα από τη φωνή του Παπακωνσταντίνου, αλλά τον αγάπησα μέσα από τα τραγούδια του που ερμήνευε ο ίδιος. Τότε, στις αρχές του 90’ λίγοι τα ήξεραν.
Κάποια φορά, στα 18 μου, βρέθηκα σε μια μεγάλη βιβλιοθήκη με αρχεία εφημερίδων και έμεινα με τις ώρες ψάχνοντας ό,τι είχε γραφτεί για τον Νικόλα τη μέρα μετά το θάνατό του. Ένοιωσα περίεργα σήμερα, διαβάζοντας στις εφημερίδες παρόμοια όμοια αρθράκια με εκείνα της αναγγελίας του θανάτου του Νικόλα, μόνο που τώρα το Νικόλας έγινε Σταμάτης.
Σχεδόν συνομήλικοι, ο ένας κρεμάστηκε στα 39 του ο άλλος νικήθηκε από τον καρκίνο στα 61 του. Καλλιτεχνικά τουλάχιστον, αναφορικά με τις εμφανίσεις τους, ο ένας ξεκίνησε όταν ο άλλος τελείωνε, σαν να υπήρχε μια συνέχεια. Όχι, δεν έμοιαζαν σαν προσωπικότητες, τουλάχιστον απ’ όσο μπορώ να κρίνω μέσα από τα τραγούδια τους. Εξάλλου ο ένας ήταν «τρελός» και ο άλλος ψυχολόγος. Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος ίσως. Ενός νομίσματος που με το θάνατο του Σταμάτη κύλισε και έπεσε στον υπόνομο κάτω από το πεζοδρόμιο κάπου στο κέντρο της Αθήνας… Κι όμως κανένας από τους δυο τους δεν είναι για μένα μύθος. Για τον Νικόλα η εμμονή μου να συλλέγω στοιχειά από τη ζωή του και το έργο του με έκαναν να σχηματίσω μια πιο αντικειμενική άποψη για το ποιος ήταν και για τις αδυναμίες του χωρίς να πάψω στιγμή να θαυμάζω τη δύναμή και το θάρρος του αλλά κυρίως να αγαπάω τα τραγούδια του. Ο Σταμάτης φρόντισε ο ίδιος να σβήσει τα ίχνη όποιου πιθανού μύθου, δείχνοντας τις αδυναμίες του στις τελευταίες δουλειές του (κυρίως σε αυτήν με τον Παπακωνσταντίνου), βγαίνοντας ακόμη και στην τηλεόραση. Δεν έγινε ο άγιος ενάντια στο σύστημα, τίτλος που θα του αποδίδονταν ίσως αν είχε ένα τέλος ανάλογο με αυτό του Νικόλα λιγάκι πιο νέος και με αντίστοιχο τραγικό τρόπο. Πάλι καλά όμως, γιατί ο μύθος έχει αξία όταν αναβλύζει από την ιστορία και όχι από την αυταπάτη.
Ο καθένας δημιουργεί τη δική του ιστορία και μύθο σε σχέση με αυτά που αγαπάει. Τα τραγούδια του Σταμάτη τα αγάπησα ακόμα και με τις αδυναμίες τους, ακόμα κι όταν ήταν μέτρια, ακόμα κι όταν τα τραγουδούσε ο Βασίλης ή άλλοι τραγουδιστές. Όμως η μαγεία του μύθου ήταν αλλού. Εκεί στα εφηβικά μου βράδια που έλιωνα το βυνίλιο του «Άγριου Πλήθους» και την κασέτα του «Μεθάω». Αυτή η ανάμνηση είναι και ο μόνος φόρος τιμής που έχω για τον Σταμάτη…
Υ.Γ. 1: Δεν είναι τυχαίο πως αυτό το μπλογκ, σχεδόν από την αρχή του ντύνεται με τραγούδια του Μεσημέρη.
Υ.Γ. 2: Σταμάτη σε χαιρετώ με εκείνο το μονότονο «Στο καλό» που κλείνει το αγαπημένο μου δίσκο σου…