θρησκευτικά

Στην χώρα της δημοκρατίας, οι βουλευτές ορκίζονται σε ευαγγέλια ενώ πρωθυπουργοί και αρχηγοί αξιωματικής αντιπολίτευσης φιλάνε και σταυρούς εκτός από κατουρημένες ποδιές. Ύστερα μας πειράζει η μαντίλα της κουμπάρας του Καραμανλή... Είδα τη βουλή των ελλήνων γεμάτη ρασοφόρους και μου γύρισαν τ'άντερα ακόμη μια φορά με την συμπλεγματική δημοκρατία αυτής της χώρας. Ένα καρναβάλι λουσμένο με την υποκρισία του όρκου. Το χειρότερο όμως είναι πως όλοι αυτοί που ορκίζονται στους θεούς τους, είτε πιστεύουν είτε όχι, έχουν τις συνειδήσεις τους ήσυχες. Ο ξεπεσμός μιας χώρας που αντί να επενδύσει στην αναβάθμιση της παιδείας της, σαν ύστατη ελπίδα για κάτι καλύτερο στο μέλλον, αυτή «καιει» βιβλία ιστορίας και διδάσκει στα παιδιά της το λόγο του θεού (κοινώς θρησκευτικά). Ναι, χαίρομαι που η όποια αριστερά και η όποια ανεξάρτητη άλλη έκφραση αντιστέκεται σε αυτό. Εξάλλου δεν είναι πλέον θέμα ιδεολογίας η απελευθέρωσή από την θρησκοκρατία, είναι θέμα μιας αυτονόητης ελευθερίας που ποτέ δεν είχαμε πραγματικά στην Ελλάδα.

Patti Smith - Children of the revolution...

Θεσσαλονίκη 23 Σεπτεμβρίου 2007 Η συναυλία αρχίζει. Η Patti Smith απλή και ταυτόχρονα δυναμική, γεμάτη ενέργεια, ανεβαίνει στη σκηνή. Το χειροκρότημα έντονο. Η 63άχρονη Patti θυμίζει ένα μικρό παιδί. Χορεύει ξεσπώντας και η φωνή της, αναλλοίωτη, μας διαπερνά. Μιλάει για την επανάσταση, για τα παιδιά, κατεβαίνει στο κοινό και διασκευάζει για πρώτη φορά ζωντανά το τραγούδι «Children of the revolution» των T.Rex. Σφίγγει τη γροθιά της και μας καλεί να χτυπήσουμε όλοι μαζί την εξουσία, τη φτώχεια και τον πόλεμο. “You are the children of the revolution” λέει φεύγοντας και αφήνει τους εξαίσιους μουσικούς της να τα σπάσουν. Μια από της πιο δυναμικές συναυλίες που έχω δει.!

δεξιά, πιο δεξιά...

Μεγάλα γεγονότα συγκλονίζουν την Ελλάδα του χυμένου φραπέ. Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, διασπασμένο, δεξιό... κι όπως πάει το πράγμα όλο και πιο δεξιό διότι αν επαληθευτούν τα σενάρια, θα περάσει από τα χεράκια του κληρονόμου της αρχηγίας Γιώργου Παπανδρέου (αναρωτιέμαι εάν δεν ήταν γιος του Ανδρέα τι δουλειά θα έκανε σήμερα) στις χερούκλες του σοσιαλιστικού ανέκδοτου που λέγετε Ευάγγελος Βενιζέλος. Συγχρόνως, από βδομάδα θα δούμε για πρώτη φορά μετά την μεταπολίτευση τόσους πολλούς χουντικούς να κάθονται στα έδρανα της βουλής. Καιρός ήταν γιατί είχαμε φλομώσει τόσα χρόνια στους ιμιτασιόν φασίστες που καλύπτονταν πίσω από το πέπλο ενός δήθεν δημοκρατικού κόμματος. Καιρός να δούμε την αλήθεια γυμνή μπας και σαν ψηφοφόροι αντιληφθούμε την ευθύνη των πράξεών μας, αν και δεν το βλέπω.

εφιάλτης

Μπράβο Έλληνες! Επανεκλέξατε τον κύριο Καραμανλή πρωθυπουργό! Τον επιβραβεύσατε για τη δουλειά του τα τελευταία χρόνια. Τον επιβραβεύσατε για την κυβέρνησή του. Για τους υπουργούς του. Για τον κύριο Πολύδωρα, τον κύριο Βουλγαράκη, τον κύριο Αβραμόπουλο, τον κύριο Αλογοσκούφη αλλά και την κυρία Μπακογιάννη. Σας συγχαίρω επίσης που βάλατε τον κύριο Καρατζαφέρη στη βουλή, αλλά και τους υπόλοιπους βουλευτές του ΛΑ.Ο.Σ. Δείτε τους καλά, μάθετε για το παρελθόν τους, για να μην εκπλαγείτε όταν τους ακούσετε σύντομα από το βήμα της βουλής να μιλάνε. Πάντα ξέρατε και θα ξέρετε τι κάνετε εσείς οι έλληνες. Το δείχνει και η ιστορία σας άλλωστε, άσχετα αν είναι ξεκούρδιστη εδώ και αιώνες. Άσχετα αν τόσα δεινά που περάσατε με στόχο την ανάκαμψη του τόπου και της χώρας δεν σας δίδαξαν τίποτα. Άσχετα αν ακόμα και από την πιο πρόσφατη ιστορία, από τη δικτατορία και από την μετέπειτα εξέλιξη της χώρας στην παγκόσμια πραγματικότητα, δεν έχετε επηρεαστεί στο παραμικρό. Ξέρετε τι κάνετε, το έχετε στο αίμα σας, στο γνήσιο ελληνικό σας αίμα σαν αυτό του Σωκράτη αλλά και του Εφιάλτη. Μάλλον ο δεύτερος είχε πιο δυνατό σπέρμα... Είναι σίγουρο πως η Ελλάδα θα πάει μπροστά, με γοργά βήματα προς τα εκεί που οδεύει εδώ και χρόνια... με πατερίτσες και ορούς, με αναπνευστική υποστήριξη, σ΄ ένα ράντζο στο διάδρομο ενός μισοκαμένου νοσοκομείου. Οι εργολάβοι περιμένουν να αδειάσει το κτίριο από τους τελευταίους ετοιμοθάνατους ασθενείς για να το γκρεμίσουν και να χτίσουν ξενοδοχεία, εμπορικά κέντρα, πισίνες, βίλες, πάρκινγκ, γραφεία... Τρίβουν τα χέρια τους, μαζί τους και οι χρηματιστές, οι ασφαλιστές, οι απονευρωμένοι αρχιτέκτονες και άλλοι τέτοιοι. Τρίβουν τα χέρια τους και οι ξένοι επενδυτές. Απορούν πως αντέχει ακόμα αυτός ο ασθενής αλλά γελάνε όταν ακούν κάτι γεροντάκια, μερικούς ευτραφείς γραβατωμένους μεσήλικες, κάποιους μουστακαλήδες αξιωματικούς μ'ένα λόχο λοκατζίδων και κάνα-δυο παπάδες να τραγουδάνε φάλτσα δίπλα στο ράντζο «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει...». Γελάνε γιατί ξέρουν πως ο θόρυβος που κάνουν, οι ασυναρτησίες που λένε και τα μικρόβια που κουβαλούν, επισπεύδουν το τέλος του ασθενούς...

«Άκουσα κάποιον, έναν πελάτη, να λέει ότι η Ελλάδα πεθαίνει. Πεθαίνουμε σαν λαός! Κάναμε τον κύκλο μας...τρεις χιλιάδες χρόνια, ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα... και πεθαίνουμε. [...] Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, ας πεθάνει γρήγορα. Γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο».

(Από το την ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Το βλέμμα του Οδυσσέα» σε ερμηνεία Θανάση Βέγγου)

the zero years

Πέρασα μια εβδομάδα και κάτι, διακοπών, χωρίς ενημέρωση, χωρίς ίντερνετ, χωρίς τηλέφωνο, χωρίς καν να καταλαβαίνω τη γλώσσα την οποία μιλάνε στη χώρα που βρισκόμουνα. Αποκομμένος απ’ όλα. Τριγύρω μου συνταξιούχοι παραθεριστές που πήγαιναν για ύπνο στις εννιά.

Μοιραία, επέστρεψα... Τίποτα δεν άλλαξε. Κι ας έχω πάντα την ψευδαίσθηση πως αφήνοντας για λίγο την στυγνή πραγματικότητα, αυτή θα έχει αλλάξει όταν επιστρέψω σαν τον πονοκέφαλο που φεύγει με τον ύπνο.

Τίποτα δεν με συνταράσσει από τα νέα που διαβάζω αναδρομικά. Στην προεκλογική Ελλάδα που, μια απ’ τα ίδια, θα κερδίσει και πάλι ο χειρότερος.

Ένα πράγμα μόνο με συγκίνησε. Ο θάνατος του Νίκου Νικολαΐδη, του μεγάλου αυτού σκηνοθέτη του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου και συγγραφέα παράλληλα. Ίσως ο πιο ανατρεπτικός, ίσως και ο πιο αυθεντικός στο είδος του στην Ελλάδα. Χωρίς δήθεν, χωρίς πρέπει, χωρίς καθωσπρέπει. Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα σαν μια γλυκιά συμμορία ανάμεσα σε πρωινές περιπόλους και γουρούνια στον άνεμο. Ο χαμένος οργισμένος βαλκάνιος τα πήρε όλα και την έκανε από τον κόσμο του μηδέν.

Τελικά δεν ήταν μια υπόθεση ρουτίνας, όπως πίστευα τότε. Ο διευθυντής και τα παιδιά με τα πόδια πάνω στα γραφεία όταν γέλαγαν μαζί μου ήταν γιατί έβλεπαν μακριά. 'Όχι όμως τόσο μακριά όσο εκεί που πρόκειται να πάω εγώ τώρα. Γλιστράς μέσα σου και είναι σαν πέφτεις με αλεξίπτωτο. Μετά κρατάς την αναπνοή σου και πηγαίνεις χωρίς να αντιστέκεσαι. Και θυμάσαι όλους αυτούς που έκαναν το ίδιο πριν από σένα. Όλους αυτούς που πέταξαν στο κενό κάτω από ένα λευκό αλεξίπτωτο. Ένα μάτσο κορόιδα και χαμένους χωρίς μέλλον, δουλειά και ηλικία που κυνηγάνε ακόμα ένα όνειρο με γυναικείο όνομα. Θα έχω λοιπόν καλή παρέα απόψε....

Από την ταινία "Singapore Sling"

λίγη στάχτη στα μαλλιά... δολοφόνοι...

Ευχαριστώ τη φίλη Αλεξάνδρα που μου έστειλε το παρακάτω κείμενο.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι γραμμένο από έναν δασοπυροσβέστη, τον Νίκο Φιλιππόπουλο.

Είναι πολύ παράξενο να διαβάζεις τη ζωή σου μέσα από την αποστειρωμένη λογική της δημοσιογραφίας. Θα ήθελα να ξεχάσω τα 3-4 πρόβατα που δεν πρόλαβαμε να βγάλουμε από το μαντρί και τα ακούγαμε να σκούζουν καθώς μας πλησίαζε η φωτιά, και εκείνο το σκυλάκι που παρέμεινε σιωπηλό και δεμένο μέχρι τη στιγμή που πανικόβλητο κατάλαβε οτι δεν υπάρχει σωτηρία.. τα αφεντικά του λείπαν διακοπές και κανείς δεν μας ειδοποίησε για αυτό.. Θα ήθελα να ξεχάσω τα πουλιά που δεν προλάβανε να φύγουν απο τα πεύκα καθώς γινόντουσαν παρανάλωμα του πυρός και τα είδα στον αέρα να φτερουγίζουν για λίγο και ύστερα να πέφτουν σαν φθινοπωρινά φύλλα.. Θα ήθελα να ξεχάσω τα τρομαγμένα πρόσωπα των συναδέλφων μου όταν είδαμε τις 50μετρες φλόγες να μας ζώνουν από παντού Θα ήθελα να ξεχάσω τις αγωνιώδεις εκκλήσεις των ιδιοκτητών όλων των σπιτιών τριγύρω μας όταν άρχισαν να γλύφουν τα σπίτια τους οι φλόγες Θα ήθελα να ξεχάσω όλους αυτούς που ήρθαν με τζιπάκια κάνοντας χειρόφρενα και πατώντας γκάζι μόνο και μόνο για να απολαύσουν το θέαμα, χωρίς να μας βοηθάνε όταν τα ρουθούνια μας τρέχαν κατράμι και μασούσαμε στάχτη, Θα ήθελα να τους ξεχάσω όταν προσπαθούσαμε να φύγουμε κόβωντας μάνικες και δεν μπορούσαμε επειδή είχαν δημιουργήσει κυκλοφοριακό κομφούζιο μπροστά μας Θα ήθελα επίσης να ξεχάσω όλους αυτούς που πίναν καφέ και μας ειρωνεύονταν την ώρα που δίναμε και ίσα που κρατούσαμε την ψυχή μας Θα ήθελα να ξεχάσω αυτούς που τραβούσαν πανικόβλητοι τις εγκαταστάσεις μας και μας άφηναν εκτεθειμένους στις φλόγες Θα ήθελα να ξεχάσω τις πανικόβλητες φωνές συναδέλφων στον ασύρματο όταν τους κύκλωνε η φωτιά Θα ήθελα να ξεχάσω αυτή τη λαίλαπα που δεν υπήρχε τρόπο να φρενάρεις και λαίμαργα κατάπιε τις όμορφες περιοχές που κάποτε χαρήκαμε ώς παιδιά και τα παιδιά μας δεν θα ξέρουν οτι υπήρχαν Μα δεν θα ξεχάσω εκείνους τους χειριστές των ελικοπτέρων που τελευταία στιγμή μας δημιούργησαν δίοδο διαφυγής μέσα από τους θεόρατους τοίχους φωτιάς που μας περιτριγύρισαν Μα δεν θα ξεχάσω τους συνάδελφους απο Αταλάντη που ήρθαν να μας βοηθήσουν σε μια ξένη για αυτούς περιοχή Μα δεν θα ξεχάσω όλες τις κυβερνήσεις έως τώρα που επιτρέπουν σε οικοπεδοφάγους να χτίζουν, που αντιμετωπίζουν με αναλγησία τους εμπρησμούς και κοροιδεύουν τους Εθελοντές. Μα δεν θα ξεχάσω το κράτος που ούτε γάντια δεν μας έδωσε, πόσο μάλλον ενα ευχαριστώ, για να μήν θίξει την επιτηδευμένη ανικανότητα του μπροστά στα συμφέροντα. Μα δεν θα ξεχάσω οτι καταφέραμε 4 παιδιά με 1 όχημα να σταματήσουμε ενα μέτωπο 500 μέτρων, να σώσουμε 5 σπίτια και μερικά πρόβατα.. Θα βοηθήσει να μπορέσω να κοιμηθώ όταν θα γυρίζουν οι εικόνες φρίκης στο μυαλό μου. Μα δεν θα ξεχάσω την όμορφη τραυματιοφορέα που μου συμπαραστάθηκε όταν δεν είχα αναπνοή, τους έμπειρους γιατρούς που πέσαν πάνω μου και μου ξαναδώσαν μέλλον, καθώς και το νοσηλευτικό προσωπικό που ξεχείλιζε απο ανθρωπιά και καλοσύνη. Σας ευχαριστώ. Και δεν θα ξεχάσω να λέγομαι ακόμα άνθρωπος και να χρωστάω στη φύση ενα μεγάλο συγνώμη για όλες τις καταστροφές που της έχει προξενήσει το είδος μου. Η απορία μου είναι οι βίλες που θα χτίσετε θα έχουν νόημα εαν δεν υπάρχει πια πράσινο γύρω σας; Όταν ο αέρας θα μυρίζει στάχτη και θα σου καίει τους πνεύμονες; πώς διάολο θα αναπνέετε εσείς κει πάνω και εμείς εδώ κάτω; πώς περιμένω απο ενα κράτος με στημένες εκλογές και προκάτ κόμματα να δημιουργήσει ενα καλύτερο μέλλον απο τις στάχτες που έχουν γεμίσει τα πνευμόνια μου... Λίγη στάχτη στα μαλλιά... δολοφόνοι...

να ψηφίσουμε τα δέντρα

Καλό μήνα σε όλους. Τι καλό μήνα δηλαδή, που ο Σεπτέμβρης φέτος στην Ελλάδα θα είναι μαύρος, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Περιττό να εξηγήσω το γιατί... Ας ελπίσουμε, ο έλληνας ψηφοφόρος ο οποίος γίνετε «κάθε τέσσερα χρονάκια μία Κυριακή πολίτης», να μαυρίσει τους υπεύθυνους για την κατάντια ετούτη της Ελλάδας και να μη χάψει το εξευτελιστικό, για τη νοημοσύνη του, παραμύθι τους. Θα μου πείτε «και τι να ψηφίσει;»

- Να ψηφίσει τα δέντρα! Κάποτε, στην ιστορία της κληρονομικής μας δημοκρατίας, επί αυτοδημοκρατία Κωνσταντίνου Καραμανλή του 1ου, ψήφιζαν και τα δέντρα. Yπήρχαν άφθονα άλλωστε. Τώρα ας ψηφίσουμε εμείς τα δέντρα μιας και αποτελούν είδος προς εξαφάνιση.