Ήθελα να γράψω κάτι για τις παρελάσεις σήμερα μέρα που είναι, αλλά μου βγαίνουν κάτι περίεργες βωμολοχίες για όλους αυτούς που τόσα χρόνια ανέχονται αυτό το καρναβάλι. Δεν τις γράφω, δεν έχει νόημα. Δεν έχω καν τη διάθεση να γράψω τα επιχειρήματα μου για την κατάργηση των παρελάσεων. Όχι τίποτα ψαγμένα επιχειρήματα, τα αυτονόητα. Αλλά δεν υπάρχουν αυτονόητα σ' έναν λαό που στην πλειοψηφία του είτε υποστηρίζει είτε ανέχεται τη γενικότερη εθνικομαλακία που τον δέρνει.
Έχω υποχρεωθεί να κάνω παρέλαση αρκετές φορές σαν μαθητής. Τότε το απεχθανόμουνα γιατί είχα καλύτερα πράγματα να κάνω από να υποδυθώ το φασιστόπουλο. Τώρα μετανιώνω που δεν είχα τη γνώση και το θάρρος να απέχω από τις παρελάσεις όποιες κι αν ήταν οι συνέπειες (τότε μας απειλούσαν με αποβολή). Ελπίζω η νέα γενιά να είναι πιο δυναμική από τη δικιά μου και να υποχρεώσει την πολιτεία σε κατάργηση, των μαθητικών τουλάχιστον, παρελάσεων «γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα»**.
* στίχος του Νικόλα Άσιμου από το τραγούδι «Τα βλαχαδερά»
** στίχος του Λευτέρη Παπαδόπουλου από το τραγούδι «Κάποτε θα 'ρθουν»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου