Καλοκαίρι του 2001. Βρίσκομαι στην Αθήνα και υπηρετώ τη γιαγιά πατρίδα. Έχω έξοδο, είναι απόγευμα και πάω στο Σύνταγμα όπου γινόταν μια συναυλία – διαμαρτυρία για κάτι που δεν θυμάμαι. Συμμετείχαν διάφοροι καλλιτέχνες, Θηβαίος, Ζιώγαλας… μεταξύ αυτών και οι Active Member οι οποίοι βγήκαν προς το τέλος. Κάποια στιγμή ο τραγουδιστής τους λέει πως νοιώθει περίεργα γιατί το επόμενο τραγούδι αναφέρει ονόματα ανθρώπων εκ των οποίων οι περισσότεροι έχουν πεθάνει. Ένας όμως από αυτούς είναι ζωντανός και βρίσκετε μάλιστα στη συναυλία. Ήταν ο Περικλής Κοροβέσης. Το τραγούδι λέγετε «θα ‘θελα να ‘μουν» και ο συγκεκριμένος στίχος λέει «Θα θελα να 'μουν μελωδία άγνωστη του Χατζηδάκη και το επόμενο βιβλίο του Κοροβέση».
Συνειρμικά το ρεφραίν αυτού του τραγουδιού μου φέρνει στο μυαλό την σημερινή κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ: «Θα 'θελα να 'μουν όσα σκότωσες πριν από μένα, δήθεν για μένα. Θα 'θελα να 'μουν όσα σκότωσες πριν από μένα και δεν είναι γραμμένα. Θα 'θελα να 'μουν όσα σκότωσες πριν από μένα, ταμυθοπαρμένα. Θα 'θελα να 'μουν όσα σκότωσες πριν από μένα, σειρά μου και μένα».
Όχι δεν συμφωνώ ούτε με τη στάση του Κοροβέση, ούτε με τη στάση του Συνσαπισμού. Συμφωνώ όμως με το σχόλιο του Στέλιου Κούλογλου που παραθέτω στο τέλος αυτής την ανάρτησης. Σε μια εποχή που η αριστερά θα μπορούσε να παίξει σημαντικό ρόλο ξεφεύγοντας από την φαυλότητα της, προτείνοντας θέσεις, λύσεις, δρόμους και αναλαμβάνοντας δημιουργική δράση πέρα από την επαναλαμβανόμενη κριτική, διαμαρτυρία και γκρίνια, φωτισμένοι άνθρωποι σαν τον Περικλή Κοροβέση, δημιουργούν τις συνθήκες, θέλω να πιστεύω όχι εσκεμμένα, ώστε οι κραταιές δυνάμεις της συντηρητικής κενότητας και του σοσιοφιλελευθερισμού να τρανταχτούν όσο λιγότερο γίνεται από τους θρόνους τους, τώρα που οι καιροί ίσως ευνοούν για μερικά γερά τραντάγματα. Έχουν αντιληφθεί δεν μπορεί, πως η υπόθεση σκανδάλων όπως αυτού της Siemens είναι στημένη. Τι φταίει λοιπόν και μπαίνουν σε αυτόν το φαύλο κύκλο. Αν φταίει το 4% των ευροεκλογών γι’ αυτή τη φαγούρα τότε μάλλον το παιχνίδι χάθηκε, γιατί ένα καλό 4% είναι καλύτερο από ένα επιπόλαιο 14%...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η αβάσταχτη ελαφρότητα της Αριστεράς (Η Siemens, o Κοροβέσης και οι ανεπιβεβαίωτες φήμες)
Ο θόρυβος για τη συνέντευξη του Π. Κοροβέση είναι το τελευταίο επεισόδιο μιας σειράς γεγονότων που δεν αφήνουν καμία αμφιβολία: η ελληνική Αριστερά έχει αποφασίσει να αυτοκτονήσει με μικρά αλλά σταθερά βήματα.
Σχόλιο του Στέλιου Κούλογλου.
Η υπόθεση είναι πολύ χαρακτηριστική. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει σε μια συνέντευξη για το σκάνδαλο Siemens ότι «έχουν πάρει χρήματα και το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ, ύστερα από τις πληροφορίες που έχουμε, την περίοδο της κυβέρνησης Τζαννετάκη και αυτά τα δύο κόμματα, δεν έχουν αντιδράσει».
Όπως θα εξηγήσει σε νεώτερη δήλωσή του οι «υπαινιγμοί» αυτοί (και όχι η βεβαιότητα που είχε αρχικά εκφραστεί) είχαν διατυπωθεί σε πολύ πρόσφατα άρθρα στην «Ελευθεροτυπία» και επομένως θα έπρεπε τα κόμματα της Αριστεράς να τους διαψεύσουν.
Αν ανατρέξει όμως κανείς στα άρθρα, ιδίως του Γ. Βότση, που πρώτος ανακίνησε την υπόθεση, θα δει ότι γίνεται λόγος για φήμες και μάλιστα ανεπιβεβαίωτες: «Ανεπιβεβαίωτες φήμες (η υπογράμμιση δική μου-ΣΚ) που ουδέποτε διερευνήθηκαν, προσδιόριζαν τότε τη “μίζα” σε δύο δισ. δρχ. για το κομματικό ταμείο του ΠΑΣΟΚ, άλλα τόσα για τη Ν.Δ. και ένα δισ. για τον ενιαίο τότε “Συνασπισμό”. Ποια είναι η όλη αλήθεια, ο Θεός κι η ψυχή τους”/ Πώς θα μπορούσε το ΚΚΕ ή ο ΣΥΝ να διαψεύσουν κάποιες ανεπιβεβαίωτες φήμες;
Στην πραγματικότητα, οι φήμες ήταν ξαναζεσταμένες, καθώς το θέμα είχε συζητηθεί ξανά στα μέσα της δεκαετίας του ’90 και το 2000. Ο τέως πρόεδρος του Συνασπισμού Νίκος Κωνσταντόπουλος που είχε ερωτηθεί παλιότερα από τον Γ. Βότση έχει απαντήσει ότι δεν βρήκε τίποτα σχετικό στο ταμείο του ΣΥΝ όταν το 1993 ανέλαβε την ηγεσία του κόμματος. Και ένα τόσο μεγάλο ποσό σίγουρα κάπου θα φαινόταν. Και μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί κανείς πολιτικά με τον Λεωνίδα Κύρκο, αλλά είναι ο τελευταίος άνθρωπος στον κόσμο που θα δεχόταν να δωροδοκηθεί.
Ο Χαρίλαος Φλωράκης είχε απαντήσει το 2000 με δόση χιούμορ: «Πιστεύω να διαβάσατε στην εφημερίδα ότι μας έδωσε ο Κόκκαλης 4 δισεκατομμύρια. Ενάμισι δισεκατομμύριο πήρε ο Παπανδρέου, ενάμισι δισεκατομμύριο πήρε ο Μητσοτάκης και ένα δισεκατομμύριο δώσανε σε μένα. Με ρίξανε βέβαια». (Το 2000 η φήμη έκανε λόγο για 4 δις και όχι 5.) Υπάρχει ασφαλώς ένα ερώτημα: γιατί ο κ. Φλωράκης αποφάσισε μαζί με τους Παπανδρέου-Μητσοτάκη να επιμείνουν στην συμφωνία του ΟΤΕ με τη Siemens και την εταιρεία ΙΝΤΡΑΚΟΜ του Σ. Κόκκαλη, παρότι η τότε κυβέρνηση Ζολώτα πρότεινε την ακύρωση της συμφωνίας και την προκήρυξη νέου διεθνούς διαγωνισμού;
Ο κ.Φλωράκης και το ΚΚΕ έχουν απαντήσει από το 2000 ότι ένας νέος διαγωνισμός θα ανέβαλλε για δύο χρόνια τον αναγκαίο εκσυγχρονισμό του ΟΤΕ. Σε κάθε περίπτωση, δεν έχει υπάρξει ούτε το παραμικρό στοιχείο για κάποια δωροδοκία του ΚΚΕ. Αν ο Π.Κοροβέσης δεν τα είχε υιοθετήσει, τα πρόσφατα δημοσιεύματα δεν περιείχαν κανένα καινούργιο στοιχείο και θα είχαν περάσει απαρατήρητα.
Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπηρετούσε κανένα σχέδιο, ούτε κανείς τον είχε βάλει να υπονομεύσει το κόμμα του. Απ’ αυτή την άποψη η δήλωση Κύρκου («Άργησε πολύ να κατασκευάσει αυτό το βδελυρό παραμύθι») είναι άστοχη. Ο Π.Κοροβέσης ήταν τόσο λίγο ενήμερος για την ουσία της υπόθεσης ώστε στη συνέντευξη-πέτρα του σκανδάλου αναφέρεται στην κυβέρνηση συνεργασίας Τζαννετάκη (που υποτίθεται ότι ήθελε να αναθεωρήσει την συμφωνία του ΟΤΕ), ενώ πρόκειται για την οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα!!
Είχε απλώς διαβάσει το άρθρο του Γ. Βότση και έκανε ένα σχόλιο για το πολιτικό σύστημα και τη Siemens (κριτικάροντας ως ανεξάρτητος αριστερός και την Αριστερά), χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι πυροδοτούσε μια βόμβα. Ο Π. Κοροβέσης είναι ένας θαυμάσιος άνθρωπος, αλλά ο τρόπος που χειρίστηκε το θέμα είναι χαρακτηριστικός για την αβάσταχτη ελαφρότητα της Αριστεράς.
Δεν πρόκειται για τη μοναδική περίπτωση. Αμέσως μετά τις τελευταίες ευρωεκλογές, ο Αλέκος Αλαβάνος υπέβαλε την παραίτησή του, την οποία όμως ανακάλεσε τις επόμενες ημέρες χωρίς να έχει αναιρεθεί κάποιος από τους –ισχνούς και αδιευκρίνιστους– λόγους που τον είχαν αναγκάσει να παραιτηθεί. Η υπόθεση κόστισε πολύ ακριβά στο ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ, που απειλούνται με διάσπαση ή και κινδυνεύουν να μείνουν εκτός Βουλής στις ερχόμενες βουλευτικές εκλογές.
Όλα αυτά γίνονται μόλις ένα χρόνο μετά τη δημοσκοπική έκρηξη του ΣΥΡΙΖΑ, την οποία η ηγεσία του κόμματος χειρίστηκε με απαράμιλλη επιπολαιότητα. Γιατί με δεδομένη την κρίση του ΠΑΣΟΚ, η άνοδος του κόμματος στις δημοσκοπήσεις αντανακλούσε τη διάθεση μιας σημαντικής μερίδας πολιτών να στραφούν προς την Αριστερά για την επίλυση των προβλημάτων τους. Αντί να επεξεργαστεί ένα συγκεκριμένο κυβερνητικό πρόγραμμα που θα προσέλκυε ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις και ψηφοφόρους, ο χώρος του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ μπλέχτηκε σε μια στείρα ιδεολογική διαμάχη για το αν θα έπρεπε ή όχι να συγκυβερνήσει με το ΠΑΣΟΚ.
Χωρίς πολιτική πρόταση αλλά με το δικομματικό σκάνδαλο της Siemens σε πλήρη εξέλιξη, το τελευταίο κάστρο που είχε απομείνει στην Αριστερά ήταν η ηθική της υπεροχή και η τιμιότητά της. Που φροντίζει τώρα να γκρεμίσει με δική της πρωτοβουλία. Με την ίδια αβάσταχτη ελαφρότητα και με αφορμή ανεπιβεβαίωτες... φήμες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου