Πέρασα μια εβδομάδα και κάτι, διακοπών, χωρίς ενημέρωση, χωρίς ίντερνετ, χωρίς τηλέφωνο, χωρίς καν να καταλαβαίνω τη γλώσσα την οποία μιλάνε στη χώρα που βρισκόμουνα. Αποκομμένος απ’ όλα. Τριγύρω μου συνταξιούχοι παραθεριστές που πήγαιναν για ύπνο στις εννιά.
Μοιραία, επέστρεψα... Τίποτα δεν άλλαξε. Κι ας έχω πάντα την ψευδαίσθηση πως αφήνοντας για λίγο την στυγνή πραγματικότητα, αυτή θα έχει αλλάξει όταν επιστρέψω σαν τον πονοκέφαλο που φεύγει με τον ύπνο.
Τίποτα δεν με συνταράσσει από τα νέα που διαβάζω αναδρομικά. Στην προεκλογική Ελλάδα που, μια απ’ τα ίδια, θα κερδίσει και πάλι ο χειρότερος.
Ένα πράγμα μόνο με συγκίνησε. Ο θάνατος του Νίκου Νικολαΐδη, του μεγάλου αυτού σκηνοθέτη του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου και συγγραφέα παράλληλα. Ίσως ο πιο ανατρεπτικός, ίσως και ο πιο αυθεντικός στο είδος του στην Ελλάδα. Χωρίς δήθεν, χωρίς πρέπει, χωρίς καθωσπρέπει. Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα σαν μια γλυκιά συμμορία ανάμεσα σε πρωινές περιπόλους και γουρούνια στον άνεμο. Ο χαμένος οργισμένος βαλκάνιος τα πήρε όλα και την έκανε από τον κόσμο του μηδέν.
Τελικά δεν ήταν μια υπόθεση ρουτίνας, όπως πίστευα τότε. Ο διευθυντής και τα παιδιά με τα πόδια πάνω στα γραφεία όταν γέλαγαν μαζί μου ήταν γιατί έβλεπαν μακριά. 'Όχι όμως τόσο μακριά όσο εκεί που πρόκειται να πάω εγώ τώρα. Γλιστράς μέσα σου και είναι σαν πέφτεις με αλεξίπτωτο. Μετά κρατάς την αναπνοή σου και πηγαίνεις χωρίς να αντιστέκεσαι. Και θυμάσαι όλους αυτούς που έκαναν το ίδιο πριν από σένα. Όλους αυτούς που πέταξαν στο κενό κάτω από ένα λευκό αλεξίπτωτο. Ένα μάτσο κορόιδα και χαμένους χωρίς μέλλον, δουλειά και ηλικία που κυνηγάνε ακόμα ένα όνειρο με γυναικείο όνομα. Θα έχω λοιπόν καλή παρέα απόψε....
Από την ταινία "Singapore Sling"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου