τι ώρα πετάς;

«Άμα δεν έφευγα από την Ελλάδα… θα ‘θελες να με ξαναδείς;» τον ρώτησα δειλά. «Δεν απαντάω σε τόσο θεωρητικές απορίες», είπε μετά από μια στιγμή δισταγμού. Τον αντιπάθησα βαθιά αλλά ταυτόχρονα λαχτάρησα να μπορούσα να μπω στη ζωή του, ωραία θα περνούσα με εκείνο το αισιόδοξο, πετυχημένο παλικάρι, ίσως να με κεράτωνε καμιά φορά, όμως ποτέ δεν θα ‘νιωθα μαζί του στην απέξω…

«Τι ώρα πετάς, Μαρία;» «Στις δέκα και πέντε». «Ωραία, προφταίνουμε με άνεση…» «Θες να πιούμε έναν τελευταίο καφέ στο αεροδρόμιο;» «Πρέπει να πάω στη δουλειά μου. Έχω ήδη αργήσει». «Θα μου δώσεις το τηλέφωνό σου, Σταμάτη;» «Τι να το κάνεις;» «Σωστά, τι να το κάνω;…»

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Χ.Α. Χωμενίδη «Υπερσυντέλικος» Εκδόσεις Εστία 2003