στο καλό Σταμάτη…

Όταν έφυγε ο Νικόλας Άσιμος ήμουνα πολύ μικρός. 3-4 χρόνια αργότερα, όταν άκουσα για πρώτη φορά τα τραγούδια του και γοητεύτηκα από την προσωπικότητα, το λόγο, τους στίχους, τις ερμηνείες του, έψαχνα μανιασμένα να βρω τις κασέτες και τους δίσκους του, τα γραπτά του και πληροφορίες από τη ζωή του. Αυτή η συνήθεια με έβαλε σε μια γενικότερη αναζήτηση, άγνωστων (ειδικά στην επαρχία όπου ζούσα) και φευγάτων τραγουδοποιών της εποχής. Ένας από αυτούς ήταν ο Σταμάτης Μεσημέρης τον οποίο πρωτοάκουσα μέσα από τη φωνή του Παπακωνσταντίνου, αλλά τον αγάπησα μέσα από τα τραγούδια του που ερμήνευε ο ίδιος. Τότε, στις αρχές του 90’ λίγοι τα ήξεραν.

Κάποια φορά, στα 18 μου, βρέθηκα σε μια μεγάλη βιβλιοθήκη με αρχεία εφημερίδων και έμεινα με τις ώρες ψάχνοντας ό,τι είχε γραφτεί για τον Νικόλα τη μέρα μετά το θάνατό του. Ένοιωσα περίεργα σήμερα, διαβάζοντας στις εφημερίδες παρόμοια όμοια αρθράκια με εκείνα της αναγγελίας του θανάτου του Νικόλα, μόνο που τώρα το Νικόλας έγινε Σταμάτης.

Σχεδόν συνομήλικοι, ο ένας κρεμάστηκε στα 39 του ο άλλος νικήθηκε από τον καρκίνο στα 61 του. Καλλιτεχνικά τουλάχιστον, αναφορικά με τις εμφανίσεις τους, ο ένας ξεκίνησε όταν ο άλλος τελείωνε, σαν να υπήρχε μια συνέχεια. Όχι, δεν έμοιαζαν σαν προσωπικότητες, τουλάχιστον απ’ όσο μπορώ να κρίνω μέσα από τα τραγούδια τους. Εξάλλου ο ένας ήταν «τρελός» και ο άλλος ψυχολόγος. Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος ίσως. Ενός νομίσματος που με το θάνατο του Σταμάτη κύλισε και έπεσε στον υπόνομο κάτω από το πεζοδρόμιο κάπου στο κέντρο της Αθήνας… Κι όμως κανένας από τους δυο τους δεν είναι για μένα μύθος. Για τον Νικόλα η εμμονή μου να συλλέγω στοιχειά από τη ζωή του και το έργο του με έκαναν να σχηματίσω μια πιο αντικειμενική άποψη για το ποιος ήταν και για τις αδυναμίες του χωρίς να πάψω στιγμή να θαυμάζω τη δύναμή και το θάρρος του αλλά κυρίως να αγαπάω τα τραγούδια του. Ο Σταμάτης φρόντισε ο ίδιος να σβήσει τα ίχνη όποιου πιθανού μύθου, δείχνοντας τις αδυναμίες του στις τελευταίες δουλειές του (κυρίως σε αυτήν με τον Παπακωνσταντίνου), βγαίνοντας ακόμη και στην τηλεόραση. Δεν έγινε ο άγιος ενάντια στο σύστημα, τίτλος που θα του αποδίδονταν ίσως αν είχε ένα τέλος ανάλογο με αυτό του Νικόλα λιγάκι πιο νέος και με αντίστοιχο τραγικό τρόπο. Πάλι καλά όμως, γιατί ο μύθος έχει αξία όταν αναβλύζει από την ιστορία και όχι από την αυταπάτη.

Ο καθένας δημιουργεί τη δική του ιστορία και μύθο σε σχέση με αυτά που αγαπάει. Τα τραγούδια του Σταμάτη τα αγάπησα ακόμα και με τις αδυναμίες τους, ακόμα κι όταν ήταν μέτρια, ακόμα κι όταν τα τραγουδούσε ο Βασίλης ή άλλοι τραγουδιστές. Όμως η μαγεία του μύθου ήταν αλλού. Εκεί στα εφηβικά μου βράδια που έλιωνα το βυνίλιο του «Άγριου Πλήθους» και την κασέτα του «Μεθάω». Αυτή η ανάμνηση είναι και ο μόνος φόρος τιμής που έχω για τον Σταμάτη…

Υ.Γ. 1: Δεν είναι τυχαίο πως αυτό το μπλογκ, σχεδόν από την αρχή του ντύνεται με τραγούδια του Μεσημέρη.

Υ.Γ. 2: Σταμάτη σε χαιρετώ με εκείνο το μονότονο «Στο καλό» που κλείνει το αγαπημένο μου δίσκο σου…