Μόνο τους φίλους!

Μόνο τους φίλους βρίζω από βάθος καρδιάς και διαφωνώ μαζί τους κάθετα… άλλο και τούτο! Στον ιερό τόπο της φιλίας όλα είναι δυνατά… αλλά τι στο καλό τα κάνει τελικά δυνατά? Είναι ότι τους ξέρω τόσο καλά? Μερικοί έγιναν φίλοι μου αυτοστιγμή, είναι κάτι σαν τον κεραυνοβόλο έρωτα, εγώ παθαίνω και κεραυνοβόλα φιλία! Μετά τον κεραυνό αρχίζει το ειδύλλιο μας που όχι μόνο στις περισσότερες περιπτώσεις διαρκεί ακόμα αλλά δεν το βλέπω και να τελειώνει παρά το βρίσιμο, τον καυγά και την διαφωνία! Μπορεί και να είναι γιατί με τους περισσότερους (άσε που δεν είναι και τόσοι πολλοί!) μοιάζω, είναι σαν να τσακώνομαι με τον εαυτό μου απλά δεν με περνάει για τρελή ο γείτονας που μιλάω μόνο στον εαυτό μου. Έχω την μοναδική ευκαιρία να διαφωνήσω με τον εαυτό μου και να ελπίσω σε μια λύση, μια απάντηση, ή και μια επιβεβαίωση που εγώ έως σήμερα δεν κατάφερα να καταθέσω. Μετά βέβαια την μπόρα ακολουθεί συμφιλίωση, τα ζευγάρια κάνουν σεξ, οι φίλοι ή πίνουν, ή βγαίνουν, κάτι τέτοιο τέλος πάντων το οποίο μένει αξέχαστο και σηματοδοτεί την σύρραξη. Άσε δε που με τους φίλους έχω την δυνατότητα στα μαύρα όρια μας να τα ξεπερνάμε και μετά να μπορούμε να συνεχίσουμε και να πάμε παρακάτω, παραπέρα. Δεν ξέρω γιατί μόνο οι φίλοι το κάνουν αυτό, γιατί μόνο οι φίλοι από όλους τους άλλους ανθρώπους με ιδιότητα και ταμπέλα είναι ταξίδι στα μαύρα και τα άσπρα και τα γκρί των ψυχών και του κόσμου μας. Το βάλσαμο του βρισίματος από καρδιάς όμως είναι σίγουρα αναντικατάστατο για να μην πω απαραίτητο!!! Και να πάνε να κουρεύονται οι άλλοι! Α, και μην ακούω αηδίες για τις κατηγορίες που δεν μπορούν να δημιουργήσουν φιλίες γιατί θα πάθω παράκρουση! Ξαφνικά οι γυναίκες δεν κάνουν φιλίες με τους άνδρες, οι φτωχοί δεν κάνουν φιλίες με τους πλούσιους, οι κομμουνιστές δεν κάνουν φιλίες ούτε με τον Μαρξ! Αμαν, οι φιλίες κάνουν τα πάντα, ακόμα και βρίσιμο από καρδιάς!