καλή χρονιά!

στην Ελλάδα βρίσκεσαι μεγάλε!

Όταν πρόκειται για αλλαγές στο ασφαλιστικό, για αύξηση φόρων, για ιδιωτικά πανεπιστήμια και άλλα παρόμοια, τότε οι εκάστοτε κυβερνώντες στην Ελλάδα δεν σταματάνε να αναφέρονται στην Ευρώπη και στο ότι η Ελλάδα είναι Ευρωπαϊκή χώρα και πρέπει να συμβαδίζει με τα Ευρωπαϊκά πρότυπα και δεδομένα. Γνωρίζει άραγε ο κύριος Καραμανλής το χάσμα που χωρίζει την Ελλάδα από άλλες ευρωπαϊκές χώρες σε θέματα κοινωνικής πολιτικής, οικολογικής πολιτικής, διαφθοράς, ασφάλισης και περίθαλψης, επαγγελματικής νοοτροπίας κλπ; Εγώ νομίζω ότι το γνωρίζει, έστω και επιφανειακά (μιας και ποτέ του δεν έζησε ως κοινός θνητός ούτε στην Ελλάδα ούτε σε καμιά άλλη χώρα). Γνωρίζει και πολλά ακόμα πράγματα για την κατάσταση στην Ελλάδα, αλλά αρκείται να βαδίζει σαν στρατάρχης σε επιθεώρηση στρατευμάτων και να δηλώνει με παρόμοιο ύφος πως είμαστε σε καλό δρόμο. Ποια Ελλάδα και ποιος δρόμος όμως; Γενικολογίες και έργα χωρίς βάση, όραμα και ευαισθησία. Περικυκλωμένος από πολιτικούς συνεργάτες οι οποίοι σε άλλες χώρες θα ήταν το πολύ-πολύ στελέχη σε κανέναν δημόσιο οργανισμό. Με την νοοτροπία του για όλα φταιν οι άλλοι, οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Εμείς κάνουμε τη δουλειά μας καλά. Την νοοτροπία του όταν μας συμφέρει είμαστε Ευρωπαίοι κι όταν δεν μας συμφέρει είμαστε Ελληνάρες. Όταν μας συμφέρει βλέπουμε μακριά κι όταν δεν μας συμφέρει δεν βλέπουμε ούτε τη μύτη μας. Κρατώντας από τον Ευρωπαϊκό αχταρμά μόνο τα χειρότερα. Το χειρότερο όμως είναι ότι τους υποστηρίζει μια πλειοψηφία λαού εγκλωβισμένη σε μια παρόμοια νοοτροπία είτε λόγω κακής παιδείας, είτε λόγω ονειρώξεων περί βολέματος είτε λόγω αποβλάκωσης. Παραθέτω το άρθρο του Βήματος που μου έδωσε την αφορμή να γράψω τα παραπάνω μέσα από διάφορους σχετικούς και άσχετους συνειρμούς οι οποίοι καταλήγουν στο ίδιο θέμα: Το πρόβλημα με τους έλληνες είναι οι ίδιοι οι έλληνες.

Ανασφάλιστοι υπάλληλοι του ΙΚΑ * Το Ιδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων απασχολεί 1.538 νέους σε οργανικές θέσεις χωρίς να τους κολλάει ένσημα. Το σκάνδαλο με τα προγράμματα Stage Ζ. ΤΣΩΛΗΣ

Χωρίς ασφάλιση εργάζονται στο ΙΚΑ 1.538 νέοι οι οποίοι έχουν προσληφθεί μέσω των προγραμμάτων του ΟΑΕΔ για να αποκτήσουν εργασιακή εμπειρία. Οι νέοι αυτοί δεν ανήκουν ούτε καν στη γενιά των 700 ευρώ που εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα έστω με μερική απασχόληση, αφού είναι ανασφάλιστοι και η αμοιβή τους κυμαίνεται από 575 ως 625 ευρώ τον μήνα. Σε ολόκληρο τον δημόσιο τομέα, υπουργεία, οργανισμούς και επιχειρήσεις, ακόμη και σε γραφεία υπουργών και υφυπουργών, απασχολούνται σήμερα πάνω από 20.000 εργαζόμενοι χωρίς ασφάλιση για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και σύνταξη, αλλά αυτοί που τους τοποθέτησαν τους υπόσχονται ότι κάποτε θα... μονιμοποιηθούν! Η αποκάλυψη αυτή έρχεται λίγες ημέρες μετά την καταγγελία ότι ο ως χθες υπουργός Απασχόλησης «φιλοξενεί» στο εξοχικό του στο Κορωπί ζευγάρι Ινδών που είναι ανασφάλιστοι. Ωστόσο όταν στο ίδιο το ΙΚΑ, όπου η μεγάλη πληγή θεωρείται η εισφοροδιαφυγή, η οποία έχει ξεφύγει και σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία υπερβαίνει το 1,2 δισ. ευρώ ετησίως, εργάζονται ανασφάλιστοι κάτω από την ομπρέλα του κράτους με την ανοχή των κομμάτων και τα κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ποιες παρεμβάσεις για την εισροή νέων πόρων στα Ταμεία ή τη μείωση των ελλειμμάτων μπορεί να γίνουν αποδεκτές από τους ασφαλισμένους; Τα προγράμματα Stage, τα οποία εφαρμόζονται από δεκαετίας, ξεκίνησαν με στόχο την επιμόρφωση των ανέργων σε κάποια εργασία ή ειδικότητα, έτσι ώστε μετά την πάροδο του 18μήνου που διαρκεί το πρόγραμμα να έχουν τα εφόδια να βρουν δουλειά σε ανάλογη θέση. Ωστόσο στην πορεία εξελίχθηκαν σε έναν ρουσφετολογικό μηχανισμό, μέσω του οποίου οι πολιτικοί «διορίζουν» προσωρινά κάποια άτομα στο Δημόσιο καλλιεργώντας ταυτόχρονα την προσδοκία ότι κάποτε θα μονιμοποιηθούν. Πρόκειται δηλαδή για μια άλλη εκδοχή των συμβασιούχων του Δημοσίου που κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες και ένας μεγάλος αριθμός από αυτούς μονιμοποιήθηκε. Αλλά και όσοι δεν μονιμοποιήθηκαν ήταν, τουλάχιστον, ασφαλισμένοι για τα χρόνια που εργάστηκαν στο Δημόσιο. Γι' αυτόν τον λόγο οι νέοι των προγραμμάτων Stage αποκαλούνται και οι «καταφρονεμένοι» της εργασίας. Υπουργός του οικονομικού επιτελείου ομολογεί: «Το φαινόμενο αυτό αποκαλύπτει την παθογένεια όχι μόνο του ασφαλιστικού συστήματος αλλά και της λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης στην Ελλάδα. Επρεπε να έχουμε κάνει ήδη κάτι». Πρόκειται στην ουσία για ένα σκάνδαλο που συντελείται με την ανοχή των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας, αφού τα προγράμματα χρησιμοποιήθηκαν και από το ΠαΣοΚ και από τη ΝΔ για δήθεν διορισμούς. Μιλώντας προς «Το Βήμα» ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ κ. Σπ. Παπασπύρος σημειώνει ότι θέση της ΑΔΕΔΥ είναι να καλυφθούν οι πάγιες θέσεις του Δημοσίου με μόνιμο προσωπικό. Ο ίδιος αναφέρεται σε «σκάνδαλο των πολιτικών», αν και τα συνδικάτα θα έπρεπε να έχουν αντιδράσει δυναμικά στην κατάσταση, και προσθέτει: «Αυτά δεν συμβαίνουν σε καμία χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Προφανώς οι Βρυξέλλες δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει». Στο ΙΚΑ ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Εργαζομένων (ΠΟΣΕ ΙΚΑ) κ. Β. Κόκκαλης τονίζει ότι στο Ταμείο των μισθωτών υπάρχουν 3.500 κενές οργανικές θέσεις, οι περισσότερες στο διοικητικό προσωπικό, το οποίο σήμερα αριθμεί 12.500 εργαζομένους. Οι 1.500 και πλέον νέοι που απασχολούνται μέσω του προγράμματος Stage καλύπτουν ένα μέρος από τα υπάρχοντα κενά. Και ο ίδιος ομολογεί ότι «πρόκειται για ένα σκάνδαλο διαρκείας». Σημειώνει την άρνηση της κυβέρνησης να καλύψει με μόνιμο προσωπικό τις κενές οργανικές θέσεις όχι μόνο σε διοικητικό προσωπικό αλλά και σε γιατρούς, όπου επίσης υπάρχουν ελλείψεις. Ερωτηθείς ο διοικητής του ΙΚΑ κ. Γ. Μέργος, ο οποίος κληρονόμησε τους 1.538 ανασφάλιστους εργαζομένους από τον Ι. Βαρθολομαίο, σημειώνει ότι αιφνιδιάστηκε από την κατάσταση, αλλά απέφυγε να κάνει οποιοδήποτε άλλο σχόλιο. Πώς «μειώνουν» την ανεργία Τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχουν γίνει μεγάλες «μάχες» ανάμεσα στην κυβέρνηση και στην αντιπολίτευση για το ύψος της πραγματικής ανεργίας. Ενα από τα επιχειρήματα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ότι το ποσοστό ανεργίας εμφανίζεται χαμηλότερο τόσο στους δείκτες της στατιστικής υπηρεσίας όσο και στα στοιχεία του ΟΑΕΔ, καθώς στην απασχόληση προσμετρούνται οι εργαζόμενοι των προγραμμάτων Stage. Στην αντιπαράθεση αυτή κανένας, ούτε η κυβέρνηση ούτε η αξιωματική αντιπολίτευση, δεν αναφέρθηκε στους όρους εργασίας των νέων αυτών ανθρώπων. Η εργασία μαθητευομένων επιτρέπεται από τη νομοθεσία υπό την προϋπόθεση ότι τα νέα παιδιά θα είναι ηλικίας άνω των 16 ετών. Οπως προβλέπεται και από την Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, οι μαθητευόμενοι στον ιδιωτικό τομέα αμείβονται με τα κατώτερα ημερομίσθια και ασφαλίζονται υποχρεωτικά στο ΙΚΑ. Είναι μάλιστα ενδεικτικό ότι τα πρόστιμα στην περίπτωση που συλληφθεί κάποιος, π.χ. ιδιοκτήτης συνεργείου αυτοκινήτων ή καφετέριας, να απασχολεί ανασφάλιστο εργαζόμενο ή μαθητευόμενο είναι πολύ βαριά.

Το ΒΗΜΑ, 16/12/2007 , Σελ.: A08Κωδικός άρθρου: B15241A081ID: 29135

Πότε θα φτάσουμε εδώ ;

Οι «Ανάσες των Λύκων» ήταν μόνο η αρχή. Ο Γιάννης Αγγελάκας και ο Νίκος Βελιώτης κυκλοφόρησαν μόλις τη νέα τους δουλειά με τίτλο «Πότε θα φτάσουμε εδώ». Ποίηση, μινιμαλισμός και παράξενα ηχοχρώματα είναι κάποια από τα στοιχεία που θα χαρακτήριζαν αυτόν τον δίσκο. Κύριο συστατικό βέβαια η αναλλοίωτη έμπνευση. Αναμένουμε φυσικά και την Live παρουσίαση. Κυκλοφόρησε επίσης και το video clip του ομώνυμου τραγουδιού. Θα το βρείτε στην σελίδα τους http://www.alltogethernow.gr/ και στο youtube.

Καλή ακρόαση…

μπετονιέρες στα καμένα

Επειδή η παραχώρηση για τουριστική ανάπτυξη των πρόσφατα καμένων εκτάσεων στην Ελλάδα έχει αρχίσει και οι μπετονιέρες δεν θα αργήσουν να μπουν στα καμένα, επειδή η Νέα Δημοπρασία δεν δέχτηκε να δεσμευτεί στην ευρωπαϊκή ένωση πως όπου ήταν δάσος θα ξαναγίνει δάσος απαντώντας πως πρόκειται για παρεμβολή στο σύνταγμα της Ελλάδας και επειδή εγώ δεσμεύομαι πως αν δεν υπάρξει μια εκκωφαντική λαϊκή κατακραυγή μέσα στα επόμενα τρία χρόνια θα έχει καεί ότι άλλο δασοειδές απόμεινε στην Ελλαδίτσα, σας καλώ να υπογράψετε το έγγραφο που θα βρείτε στην παρακάτω σύνδεση: http://www.petitiononline.com/forestgr/ Δείτε και το αντίστοιχο σχόλιο του Θανάση απ’ όπου άντλησα την πληροφορία: http://arcofgreekmusic.blogspot.com/2007/12/sex.html

κομουνιστής

Διαβάζοντας το σημερινό πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ της Ελευθεροτυπίας και μέσα από διάφορους συνειρμούς οδηγήθηκα σε μερικές σκέψεις σχετικά με τον χαρακτηρισμό (και όχι την ιδιότητα) κάποιου ως «κομουνιστή». Το ρεπορτάζ της εφημερίδας δεν μιλάει για αυτό βέβαια. Μιλάει για το πως οι επιχειρήσεις εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους στην Ελλάδα (και να ‘ταν μόνο στην Ελλάδα). Το πόσο άδικα κερδοσκοπούν εις βάρος αυτών που τις δίνουν ζωή. Τα κέρδη τους που αυξάνονται χωρίς να συμβαίνει το ίδιο με τους μισθούς. Μεταφέρω ενδεικτικά δυο αποσπάσματα: «1.500% γρηγορότερα από το ΑΕΠ σκαρφάλωναν τα υπερκέρδη πέρυσι και οι αμοιβές 2,9% + 2,9%», «...κατά μέσο όρο οι επιχειρήσεις κερδίζουν μικτά 44.000 ευρώ ανά εργαζόμενο, ενώ τους κοστίζει λιγότερο από 10.000 ευρώ».

Ολόκληρο το άρθρο εδώ: http://www.enet.gr/online/online_text/c=114,id=17137928,89056008

Διαβάζοντας το παραπάνω ρεπορτάζ, η φιγούρα το Μαρξ ξεδιπλώθηκε στο μυαλό μου. Του Μαρξ που πάντα θαύμαζα κι ακόμα θαυμάζω για τις ιδιοφυείς του αναλύσεις για την κοινωνία, το κεφάλαίο, την οικονομία. Ένοιωσα, με άλλα λόγια, σαν εξαγριωμένος κομουνιστής. Ίσως θα ‘πρεπε να το πάθουν αυτό και οι εργαζόμενοι των εφτακοσίων ευρώ, οι συμβασιούχοι, οι ενοικιαζόμενοι. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω αυτοχαρακτηριστεί ποτέ ως κομουνιστής. Αντιθέτως με έχουν χαρακτηρίσει πολλές φορές έτσι άλλοι, συνήθως δεξιόφρονες. Αγαπώ υπερβολικά την ιδέα της ελευθερίας για να αυτοχαρακτηριστώ κομουνιστής ή οτιδήποτε άλλο. Όμως όταν χρειάζεται να καθίσω κάπου προτιμώ χίλιες φορές να ανήκω στην αριστερή πτέρυγα παρά στη δεξιά. Χίλιες και μία φορές με αυτούς που ονειρεύονται παρά με αυτούς που προσεύχονται. Από την άλλη, θα μπορούσα ασφαλώς να είμαι κομουνιστής αν ζούσα 4-5 δεκαετίες πριν ή αν οι κομουνιστές ζούσαν 4-5 δεκαετίες μετά... αλλά με τα σημερινά δεδομένα δεν έχει κανένα νόημα για μένα. Εξάλλου δεν είναι και εύκολο να είναι κανείς σήμερα πραγματικά κομουνιστής. Ο κομουνισμός μου μοιάζει με την καλογερική της πολιτικής. Όμως όπως η μέρα δίνει νόημα στη νύχτα και αντίστροφα έτσι και ο καπιταλισμός δίνει νόημα στον κομουνισμό. Όσο κι αν ανέχεται κάποιος την κεφαλαιοκρατία είτε επειδή τον βολεύει, είτε επειδή θέλει να μείνει για πάντα ανθρωπάκι, είτε από ιδεολογικό μαζοχισμό, υπάρχουν κάποια όρια. Δεν ονειρεύομαι πως κάποια στιγμή ο λαός θα ξυπνήσει και «θα ’ρθει ανάποδα ο ντουνιάς»*. Όσο περισσότερο συναναστρέφομαι με τα πλήθη τόσο καταλαβαίνω πως το ξυπνητήρι έχει σκουριάσει από καιρό. Δεν ονειρεύομαι την επανάσταση η οποία «αποδείχτηκε ένα όνειρο, μια ξοφλημένη και ευφυής δικαιολογία»**, γιατί ακόμα και να γίνει οι άνθρωποι είναι όντα νομαδικής εγκεφαλικής φύσεως και θα ψάχνουν πάντα αφέντες, τσομπάνηδες και θεούς. Κάτι που έχει αποδειχθεί πολλές φορές στην ιστορία του είδους με μικρές εξαιρέσεις μικρών ομάδων. Σε αυτό πιστεύω, στις εξαιρέσεις και στις παρέες. Στην αυθεντικότητα και την ελευθερία. Στην αναζήτηση μέσα στην αναζήτηση. Στο ταξίδι... Όχι δεν μιλάω εκ του ασφαλούς κι ας βρίσκομαι στα όριά του να χαρακτηριστώ γραφικός. Η προσωπική μου πραγματικότητα είναι το σχοινί κι εγώ ακροβάτης πάνω της. Ανά πάσα στιγμή κινδυνεύω να πέσω μέσα στο δίχτυ της πραγματικότητας των πολλών σαν επαίτης ή σαν δούλος. Διότι για δουλεία πρόκειται, αν όχι για πορνεία, το να κερδίζει κάποιος τόσα λίγα δίνοντας τόσα πολλά.

* από το ποίημα του Κώστα Βάρναλη «Η μπαλάντα του Κυρ-Μέντιου»

** από το τραγούδι του Νικόλα Άσιμου «Της επανάστασης»