Ο κόσμος είναι γεμάτος παράδοξα. Ο κόσμος είναι γεμάτος ανθρώπους. Η πλατιά πλειοψηφία του κόσμου αποτελεί τις μάζες, οι οποίες χωρίζονται σε μικρότερες υπο-μάζες κι αυτές σε άλλες μικρότερες ώσπου οι διαιρέσεις αυτές καταλήγουν σε μικρότερες ή μεγαλύτερες ομάδες. Έτσι έχουμε εθνικές μάζες, θρησκευτικές μάζες, πολιτικές μάζες, μάζες καταναλωτών, μάζες ταξικές, ομάδες υποστηρικτών, ομάδες οπαδών, ομάδες επαναστατών, ομάδες θεατών, ρεύματα κάθε τύπου και τάσης κλπ κλπ. Οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να ανήκουν κάπου, να πιστεύουν κάτι, να αυτοπροσδιορίζονται από μανιφέστα μαζών, ομάδων, ρευμάτων, ακόμη κι αν δεν ξέρουν τα πως και τα γιατί. Έχουν συνήθως κάποιο πρόχειρο και επιφανειακό επιχείρημα για το λόγο που τους κάνει να πιστεύουν ή να ανήκουν σε κάτι. Αυτό απλά για να καλύψουν την αδυναμία τους και το φόβο του να μην ανήκουν πουθενά παρά μόνο στην ύπαρξή τους αναζητώντας την ολοκλήρωση αυτής και την ελευθερία της υπόστασής της. Η αλήθεια φέρνει τρόμο ακριβώς γιατί είναι τόσο απλή που γίνεται ακατανόητη.
«θες να μάθεις την αλήθεια, για βγες απ’ έξω απ΄ τη συνήθεια»*
Οι άνθρωποι αφουγκράζονται τις συνήθειες των γύρω τους, των γονιών τους, της πατρίδας τους, του παγκόσμιου συστήματος, των κυρίαρχων ιδεολογιών... Οι άνθρωποι γεννιούνται χριστιανοί, μουσουλμάνοι ή οτιδήποτε άλλο και πιστεύουν πως εκεί είναι η αλήθεια χωρίς στην πραγματικότητα να την έχουνε ψάξει ποτέ... Γεννιούνται έλληνες, τούρκοι, ιταλοί, αμερικάνοι ή οτιδήποτε άλλο και πιστεύουν πως έχουν κάτι το ιδιαίτερο στο DNA τους χάρη σε μια τόσο ηλίθια υποκειμενικότητα που λέγετε «έθνος». Λες και το αίμα έχει άλλο χρώμα αν περάσουμε τα σύνορα μιας χώρας. «Έθνος» και «Θρησκεία» είναι δύο από τα πιο τρανταχτά και παραδοσιακά εργαλεία μαζικής σκλαβιάς και ελέγχου των μαζών. Υπάρχουν και άλλα τα οποία λειτουργούν πάνω στις υπο-μάζες, στις ομάδες, τα ρεύματα και τις ιδεολογίες. Τέλος υπάρχουν και καινούρια υπερεργαλεία μαζοκατασκευής όπως ο καταναλωτισμός, η φόβος της τρομοκρατίας αλλά και η ίδια η τρομοκρατία κάθε μορφής, η τηλεόραση, το life-style κλπ τα οποία αναμιγμένα ή όχι με τον παραδοσιακό εθνοθρησκευτικό αχταρμά χτίζουν το τραγελαφικό τοπίο των σύγχρονων προβατοκοινωνιών. Έχουμε γεμίσει ηλίθιους και ημι-ηλίθιους παντού οι οποίοι χοροστατούν πάνω στην επιφάνεια των κούφιων ιδεών τους για να μη βουλιάξουν στην απέραντη δυστυχία της σκλαβιάς τους. Η ελευθερία έχει μείνει στο βυθό της ύπαρξής τους σαν μαργαριτάρι. Όμως κανείς δεν γεννιέται βουτηχτής και οι σφουγγαράδες σαν τον Νικόλα Άσιμο είναι υπό εξαφάνιση. Δεν θα μπορούσα να μην κλείσω αυτό κείμενο με στίχους του τόσο όμορφα ενοχλητικού αυτού βουτηχτή της αλήθειας.
Τό 'χα τρακάρει και τό 'χα αγαπήσει
ήσουν παιδούλα κι όλο ζωντανή
μα ποια σου χάρις και ποιός θα σε γνωρίσει
δεν φτάνει να' σαι μοναχά παιδί
και στα ντουβάρια ακόμα αν μιλάω την αορτή μου βγάζω στο κλαρί
Άτριχε μου πίθηκε αχανής
είν' η μπαμπεσιά σου
ηρωίνωσές το LSD
απ' την άγνοια σου
κι απ' τη δειλία σου που είσαι δικαστής
Εμείς έχουμε ιστορία,
πολεμήσαμε στην Τροία
και συ μού 'γινες πρεζόνι,
και σε πήρε το βαγόνι
που πας ξυπόλυτη μωρή στα αγκάθια
Βρες τη δύναμη σου κι έλα
έλεγχο θέλει κι η τρέλα
εγώ έχω καθαρίσει
και αυτό ίσως βοηθήσει
Στης απουσίας σου λιώνω την ουσία
αναστενάρισσα μου μη χαθείς
στο πάντρεμα με την ανυπαρξία
δεν φτάνει να 'σαι μόνο χασικλής
και μια στιγμή να σπάσεις τα ντουβάρια τη δύναμή σου κράτα σταθερή
άτριχε μου πίθηκε η αυγή
δείχνει τα τσιμέντα
μένει η ύπαρξη σου ορφανή
μένει κι η πατέντα
που σου επέβαλε να μείνεις αριθμός
Εμείς έχουμε ιστορία,
πολεμήσαμε στην Τροία
και συ μου 'γινες πρεζόνι
κούφια η ώρα που μας ζώνει
ανυπερθέτωσαν αι δυσκολίαι
* Στίχος από το τραγούδι του Νικόλα Άσιμου «Venceremos»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου