στοιχειωμένα όνειρα

Το παρακάτω κείμενο έλαβα σήμερα με email από μια φίλη και θεωρώ που θα 'πρεπε να στοιχειώσει κι άλλων όνειρα.

Παρέμβαση

Μικρός αποχαιρετισμός στο αγόρι που χάθηκε στα κύματα

Φορούσε μια κόκκινη μπλούζα και παλιά αθλητικά παπούτσια. Ηταν δεν ήταν 15 χρόνων. Ενα μικρό αγόρι από τη Σομαλία. Το άψυχο κορμί του ήταν εκεί, πάνω στο κρεβάτι του νεκροθάλαμου στο νοσοκομείο. Βρεγμένο, παγωμένο, νεκρό. Τα χέρια του ήταν σφιγμένα σε γροθιές. Με ποιον πάλευες, μικρό αγόρι; Με τα κύματα; Με τον θάνατο; Με τη μοίρα σου; Την έχασες τη μάχη, παλικαράκι μου. Την έχασες.

Αυτό το πνιγμένο αγόρι δεν έχει όνομα. Είναι απλά και μόνον ένας πνιγμένος λαθρομετανάστης. Ενας αριθμός που προστίθεται στους χιλιάδες νεκρούς, διωγμένους από τη γη τους. Μια κόκκινη μπλούζα, που το χρώμα της θα 'μεινε μόνο στα μάτια της μάνας του, όταν τον αποχαιρετούσε στη χώρα του. Της μάνας του, που θα του 'δεσε τα κορδόνια των παπουτσιών του, δίνοντάς του ευχές να τα καταφέρει, να ζήσει, να έχει καλύτερες μέρες. Και το μακρύ του δύσκολο ταξίδι κατέληξε εδώ. Στα σκοτεινά νερά της θάλασσάς μας. Τα μάτια θολώνουν στην εικόνα του. Η ψυχή δακρύζει. Δίπλα σε ένα άλλο δωμάτιο τα αυτιά δεν αντέχουν το σπαρακτικό θρήνο μιας μάνας. Ο άνδρας της και το ενός έτους παιδί της αγνοούνται. Χάθηκαν μέσα στα κύματα, όπου τους έριξε μέσα στη νύχτα το χέρι του αλύπητου σύγχρονου δουλέμπορου. Οδύρεται η μάνα και παραμιλά για το αρκουδάκι που κρατούσε το μωρό της. Εσφιγγε το αρκουδάκι και έκλαιγε στους ώμους του πατέρα του, ώσπου χάθηκαν και οι δύο. Σταμάτησε το κλάμα του μωρού. Και έμεινε ο θρήνος της μάνας να ταράζει τη γαλήνη του πολιτισμένου μας κόσμου.Παιδιά, γυναίκες, άνδρες τα θύματα ενός απάνθρωπου συστήματος που τσακίζει τους αδύναμους. Πόσο, αλήθεια, κοστολογούνται οι ζωές των ανθρώπων; Και έχει διαφορετική αξία του καθένα μας η ζωή;

Νεαρό αγόρι που στη σύντομη ζωή σου γνώρισες μόνο τους πολέμους και χάθηκες στα σκοτεινά νερά μιας άγνωστης για σένα θάλασσας. Τρέξε με τα αθλητικά σου παπούτσια εκεί όπου υπάρχει χώρος και για έναν μαύρο έφηβο από τη Σομαλία, γιατί σε τούτο τον κόσμο δεν χωρούσες. Ησουν ο... κανένας. Και συ μικρούλη μου, που δεν πρόλαβες καν να παίξεις, πάρε το αρκουδάκι σου και έλα να στοιχειώσεις τα όνειρά μας.

Ματίνα Κατσιβέλη-Δανιήλ, μέλος της Επιτροπής Συμπαράστασης Λαθρομεταναστών Λέρου