κρίσιμες σκέψεις

Εδώ και πολλούς αιώνες η ανθρωπότητα περιμένει τη μέρα της κρίσης… Τόσους πολλούς, που τελικά βαρέθηκε και σκαρφίστηκε μια ιδέα η οποία, από πολλές απόψεις (μάνατζμεντ, διαφήμισης, σήριαλ κλπ), στέκει καλύτερα από την αναμονή της μέρας της κρίσης: Όχι λοιπόν μόνο μια μέρα κρίσης, αλλά πολλές… εβδομάδες, μήνες κρίσης και βλέπουμε… κάτι μεταξύ σαπουνόπερας και big brother εφαρμοσμένο όμως στην καθημερινή ζωή του σύγχρονου υπό-υπερανθρώπου.

Κρίση για ανθρώπους που τους λείπει η κρίση και η διαύγεια της σκέψης. Καθοδηγούμενοι από δημοσιογραφίσκους μεγάλης εμβέλειας και πολιτικούς ευκαιριακούς γιατί μας τελείωσαν οι ήρωες, οι ρήτορες και οι ηγέτες και ξεμείναμε σαν το κοπάδι χωρίς τσομπάνη… Τραπεζίτες, ασφαλιστές, ασφαλίτες, μεσίτες, εφοριακοί, υπουργοί, αναλυτές… όλοι τσιμπούρια στην ουρά του λαού κι αυτός σκυλί που γυρνάει γύρω-γύρω να την πιάσει.

Μιλάνε για την υποτιθέμενη κρίση σαν να μην είναι δημιουργία και αποτέλεσμα των πράξεών τους. Σαν να έστειλε ο υποτιθέμενος θεός μια κατάρα… έναν λιμό… έναν σεισμό…

Το σήριαλ της κρίσης έχει διαλύσει ό,τι είχε απομείνει στα μυαλά των αστών. Είναι το καλύτερο άλλοθι που έχουν βρει τα τελευταία χρόνια αυτοί που φέρνουν κρίσεις αδειάζοντας ταμεία και γεμίζοντας τραπεζικούς λογαριασμούς σε εξωτικές τράπεζες, για να εδραιώσουν την εξουσία και τη δύναμή τους. Οι υπόλοιποι καλύπτουν τα νότα τους και τους φόβους τους.

Υπάρχουν κι αυτοί που αντιδρούν, ναι, ο κόσμος κατεβαίνει στους δρόμους… χιλιάδες… ποτέ μου όμως δεν κατάλαβα τι ψηφίζουν αυτοί οι χιλιάδες που κατεβαίνουν στους δρόμους… τι σκατά ψηφίζετε ρε και δεν αλλάζει ποτέ τίποτα;