Παρακολουθώ εδώ και μερικά χρόνια τον Κουστουρίτσα και την μπάντα του μέσα από τα άλμπουμ τους. Μου άρεσαν γιατί έχουν κάτι αυθεντικό για τα δεδομένα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής στην οποία ανήκουν. Αυτή η παγκόσμια φήμη τους προέρχεται σε μεγάλο βαθμό από το όνομα του διάσημου σκηνοθέτη που φιγουράρει στο όνομα του συγκροτήματος. Όμως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ο Κουστουρίτσα λίγο από χαβαλέ, λίγο από ψώνιο και λίγο από τρέλα, ενσωματώθηκε στην μπάντα πριν μερικά χρόνια και την έβγαλε έξω από τα σύνορα της πρώην Γιουγκοσλαβίας όπου κινούταν με επιτυχία από τις αρχές της δεκαετίας του 80΄. Έχουν γράψει τη μουσική σε δύο ταινίες του Κουστουρίτσα («Μαύρος γάτος, άσπρος γάτος» και «Η ζωή είναι ένα θαύμα») κι έχουν στο δυναμικό τους συνολικά γύρω στους δέκα δίσκους. Έφτασαν μάλιστα να ανεβάσουν και μια «Πανκ Όπερα» η οποία αποτελεί και το τελευταίο τους άλμπουμ που έχει το τίτλο «Ο καιρός των τσιγγάνων». Καμιά σχέση με το σάουντρακ της ομώνυμης ταινίας (εκτός από μια διασκευή του βασικού θέματος) όπου εκεί τη μουσική υπογράφει ο μουσικός ξάδερφος της μπάντας, ο διάσημος, Γκόραν Μπρέγκοβιτς.
Αυτό τον καιρό το γκρουπ περιοδεύει στην Ευρώπη και είχα την τύχη να τους δω την περασμένη βδομάδα στη Λυών. Δυστυχώς δεν παρουσίαζαν την όπερά τους, κάτι που θα προτιμούσα από την κλασική συναυλία που έκαναν με σκετσάκια και ατάκες που χρησιμοποιούν εδώ και χρόνια και έχουν ήδη αποτυπωθεί στη ζωντανή ηχογράφηση που κυκλοφόρησαν σε CD πρόπερσι. Παρόλα αυτά άξιζε τον κόπο μιας και παραμένουν
αυθεντικοί, έχουν πλάκα, στυλ και κέφι. Στους δίσκους τους έχουν εμπνευσμένες συνθέσεις και ενορχηστρώσεις. Στη συναυλία, οι συνθέσεις ήταν λίγο αλλοιωμένες και οι ενορχηστρώσεις εμφανώς συρρικνωμένες αλλά το χαβαλετζίδικο στυλ τους ταιριάζει γάντι με όλα αυτά. Όσο για τον Εμίρ, γρατζουνάει την κιθάρα του (υπάρχει άλλος κιθαρίστας για τα δύσκολα μέρη!), κάνει λίγα
φωνητικά (όταν το θυμάται), χορεύει, συμμετέχει στην αναμπουμπούλα που δημιουργείται, μιλάει με τον κοινό και δέχεται κάθε λογής αντικείμενα στα πόδια του, από τετράδια με σενάρια μέχρι στηθόδεσμα! Ο ίδιος δεν φέρεται σε καμιά περίπτωση σαν σούπερ-σταρ κι έχει προφανώς επίγνωση πως το ταλέντο του είναι στον κινηματογράφο πολύ περισσότερο απ΄ ότι στη μουσική. Αυτό βέβαια δεν μειώνει το ενδιαφέρον που έχει η No Smoking Orchestra σαν σύνολο όπου ο ρόλος του κάθε μέλους φαίνεται να είναι σημαντικός, χωρίς να καπελώνεται κανείς.
Πολύ δύσκολο να βρείτε δίσκους τους από την εποχή πριν την άφιξη του Κουστουρίτσα (αν έχετε κάτι στείλτε το μου). Τα πιο πρόσφατά τους κυκλοφορούν στην αγορά. Αξίζει να τα ακούσετε αλλά θα σας συμβούλευα για πρώτη ακρόαση να αποφύγετε τη ζωντανή τους ηχογράφηση. Έχουν και σελίδα στο διαδίκτυο:
http://www.thenosmokingorchestra.com/
Παρακολουθώ εδώ και μερικά χρόνια τον Κουστουρίτσα και την μπάντα του μέσα από τα άλμπουμ τους. Μου άρεσαν γιατί έχουν κάτι αυθεντικό για τα δεδομένα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής στην οποία ανήκουν. Αυτή η παγκόσμια φήμη τους προέρχεται σε μεγάλο βαθμό από το όνομα του διάσημου σκηνοθέτη που φιγουράρει στο όνομα του συγκροτήματος. Όμως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ο Κουστουρίτσα λίγο από χαβαλέ, λίγο από ψώνιο και λίγο από τρέλα, ενσωματώθηκε στην μπάντα πριν μερικά χρόνια και την έβγαλε έξω από τα σύνορα της πρώην Γιουγκοσλαβίας όπου κινούταν με επιτυχία από τις αρχές της δεκαετίας του 80΄. Έχουν γράψει τη μουσική σε δύο ταινίες του Κουστουρίτσα («Μαύρος γάτος, άσπρος γάτος» και «Η ζωή είναι ένα θαύμα») κι έχουν στο δυναμικό τους συνολικά γύρω στους δέκα δίσκους. Έφτασαν μάλιστα να ανεβάσουν και μια «Πανκ Όπερα» η οποία αποτελεί και το τελευταίο τους άλμπουμ που έχει το τίτλο «Ο καιρός των τσιγγάνων». Καμιά σχέση με το σάουντρακ της ομώνυμης ταινίας (εκτός από μια διασκευή του βασικού θέματος) όπου εκεί τη μουσική υπογράφει ο μουσικός ξάδερφος της μπάντας, ο διάσημος, Γκόραν Μπρέγκοβιτς.
Αυτό τον καιρό το γκρουπ περιοδεύει στην Ευρώπη και είχα την τύχη να τους δω την περασμένη βδομάδα στη Λυών. Δυστυχώς δεν παρουσίαζαν την όπερά τους, κάτι που θα προτιμούσα από την κλασική συναυλία που έκαναν με σκετσάκια και ατάκες που χρησιμοποιούν εδώ και χρόνια και έχουν ήδη αποτυπωθεί στη ζωντανή ηχογράφηση που κυκλοφόρησαν σε CD πρόπερσι. Παρόλα αυτά άξιζε τον κόπο μιας και παραμένουν
αυθεντικοί, έχουν πλάκα, στυλ και κέφι. Στους δίσκους τους έχουν εμπνευσμένες συνθέσεις και ενορχηστρώσεις. Στη συναυλία, οι συνθέσεις ήταν λίγο αλλοιωμένες και οι ενορχηστρώσεις εμφανώς συρρικνωμένες αλλά το χαβαλετζίδικο στυλ τους ταιριάζει γάντι με όλα αυτά. Όσο για τον Εμίρ, γρατζουνάει την κιθάρα του (υπάρχει άλλος κιθαρίστας για τα δύσκολα μέρη!), κάνει λίγα φωνητικά (όταν το θυμάται), χορεύει, συμμετέχει στην αναμπουμπούλα που δημιουργείται, μιλάει με τον κοινό και δέχεται κάθε λογής αντικείμενα στα πόδια του, από τετράδια με σενάρια μέχρι στηθόδεσμα! Ο ίδιος δεν φέρεται σε καμιά περίπτωση σαν σούπερ-σταρ κι έχει προφανώς επίγνωση πως το ταλέντο του είναι στον κινηματογράφο πολύ περισσότερο απ΄ ότι στη μουσική. Αυτό βέβαια δεν μειώνει το ενδιαφέρον που έχει η No Smoking Orchestra σαν σύνολο όπου ο ρόλος του κάθε μέλους φαίνεται να είναι σημαντικός, χωρίς να καπελώνεται κανείς.
Πολύ δύσκολο να βρείτε δίσκους τους από την εποχή πριν την άφιξη του Κουστουρίτσα (αν έχετε κάτι στείλτε το μου). Τα πιο πρόσφατά τους κυκλοφορούν στην αγορά. Αξίζει να τα ακούσετε αλλά θα σας συμβούλευα για πρώτη ακρόαση να αποφύγετε τη ζωντανή τους ηχογράφηση. Έχουν και σελίδα στο διαδίκτυο: http://www.thenosmokingorchestra.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου