χαμογέλα, ρε...

«Ξημέρωμα πια, ξαπλωμένοι στα σκέλια των κοριτσιών, μου λέει ο Πρίγκιπας, ξέρεις τι σκέφτομαι, ρε Σαλονικιέ; Κανένα κόμμα απ΄ αυτά που φκιάχνετε και καμιά επανάσταση δεν πρόκειται να κάνει ευτυχισμένο τον κόσμο. Και τι να κάνουμε, ρε Λάμπη; Να σενιάρουμε το κόμμα της ευτυχίας. Έμβλημά μας μια καναβουριά και σύνθημά μας η νομιμοποίηση της καλλιέργειας και της χρήσης της. Να σώσουμε και τη νέα γενιά απ΄ τη σκόνη, που εκτός των άλλων την αχρηστεύει και ερωτικά, ενώ με τη φούντα... Ξέρεις, ρε, πόσοι την πίνουνε στη ζούλα και φαρμακώνουν την ευτυχία τους; Και τι ψήφοι, τροφαντοί όχι παιδαρέλια. Στις πρώτες εκλογές, αν δεν πάρουμε την εξουσία, σίγουρα είμαστε αξιωματική αντιπολίτευση, που λένε... Κι ύστερα σκέψου λίγο, ρε Σαλονικιέ, εγώ μπουφετζής στη Βουλή των Ελλήνων με βοηθό το Λαζό, θα σενιάρουμε σαντουίτσια και καφέδες φορτωμένους με πρώτο πράμα. Θα δεις πως θα ψηφίζουν όλα τα νομοσχέδια της ευτυχίας, που θα τα γράφουν παιδιά, αγόρια και κορίτσια ώς δεκαπέντε χρονών. Θα λάμπει η Ελλάδα, ρε, θα λάμπει από ευτυχία, χαμόγελο και έρωτα... Πήρε ένα μπουκάλι με χασισέλαιο, και με απαλές κινήσεις άλειψε τις θαλάσσιες ανεμώνες των κοριτσιών, τα σκέλια και τα στήθη τους, και μεις σκύψαμε, τρεις άντρες προσευχές στο κορμί της γυναίκας, και γλύφαμε τις σπάνιες καραμέλες των παιδικών μας ονείρων. Η μουσική των θηλυκών σωμάτων έριχνε βάλσαμο στην πονεμένη καρδιά μας... Ξημέρωσε. Έφυγα γεμάτος ενοχές. Δεν τους ξανάδα. Ήμουνα δρων κομμουνιστής και ήταν επικίνδυνη η σχέση μου μαζί τους...»

Χρόνης Μίσσιος «Χαμογέλα, ρε... Τι σου ζητάνε;» εκδόσεις Γράμματα 1988